Εισήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδικάτου μας, στη Σύσκεψη 8 Δεκεμβρίου 2019 στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα Φθιώτιδας

Συναδέλφισσες και  συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες.

Το συνδικάτο μας εγκάρδια και αγωνιστικά χαιρετίζει την τιμή που μας κάνατε να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα μας.

Δεν σας κρύβουμε ότι προβληματισμένα και διστακτικά πήραμε αυτή την πρωτοβουλία, μία πρωτοβουλία που συγκρούστηκε με τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, με τη λογική «κανένας δεν ενδιαφέρεται για το διπλανό του», με τη λογική που άφηνε να εννοηθεί στην  κοινή γνώμη ότι  «οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ είναι καλοπληρωμένοι, βολέψακίδες κλπ». 

Ξεπεράσαμε δισταγμούς και προβληματισμούς βάζοντας μπροστά την αντικειμενική ανάγκη να αγωνιστούμε και να ζητήσουμε την αλληλεγγύη, για να σταματήσουν τα εργατικά ατυχήματα και να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ.

Η σημερινή προσέλευση των εργαζομένων αλλά  και  οι αντιπροσωπείες φορέων, Σωματείων, συλλογών, η προσέλευση κατοίκων, απλών ανθρώπων, για εμάς θεωρείται μία πρώτη νίκη, που μπορεί, μέσα από τις σημερινές διεργασίες, να αποτελέσει αφετηρία αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, των τοπικών κοινωνιών, τα συμφέροντα της χώρας μας συνολικότερα.

Γνωρίζουμε πως όλοι αυτοί που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα ενδεχομένως να μην έχουμε το ίδιο σκεπτικό, να διαφωνούμε σε πολλά πράγματα. Σίγουρα όμως μας ενώνει το ενδιαφέρον όλων να παρθούν μέτρα για να μην σκοτώνονται οι εργαζόμενοι στην εργασία, να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, που είναι οικονομικός πνεύμονας όλης της Στερεάς κι αυτή, η μεγάλη επιχείρηση, να αναπτυχθεί παραπέρα, να προσφέρει συνολικά στο λαό της χώρας μας σύμφωνα με τις δυνατότητες της, πράγματα, που για να διασφαλιστούν θα  πρέπει να μην προχωρήσει η παραπέρα ιδιωτικοποίηση- εκποίηση της.

Το τελευταίο διάστημα η συκοφάντηση των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ από διάφορα ΜΜΕ  αποδεικνύει το στημένο μηχανισμό κυβέρνησης και επιχειρηματικών ομίλων, μηχανισμός που τους εξυπηρετεί για να κρύψουν επί της ουσίας, τη συνειδητή πολιτική απαξίωσης και εγκατάλειψης της ΛΑΡΚΟ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτόν το μηχανισμό ούτε το φρέσκο αίμα των εργατών δεν τον συγκινεί. Λένε πχ ότι «οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ έχουν 70.000 ευρώ εισόδημα» ενώ η αλήθεια είναι ότι ένας εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ 20χρόνια, αν είναι ημερήσιος δεν ξεπερνά τα 900 ευρώ το μήνα , αν είναι σε κυλιόμενες βάρδιες ,δεν ξεπερνά , στο πιο επικίνδυνο και ανθυγιεινό τμήμα του εργοστασίου, εκεί που σκοτώνονται οι συνάδελφοι, τα 1300 ευρώ το μήνα. Μέσα σ’ αυτά τα 1300 ευρώ είναι και οι «γαλοπούλες και τα αρνιά και όλα τα επιδόματα»  που γράφουν. Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι επικεντρώνονται στο μισθολογικό κόστος και αφήνουν ανέγγιχτο το γεγονός ότι, ο βαρύς εξοπλισμός εξόρυξης του μεταλλεύματος για μικρού κόστους ανταλλακτικά, είναι παροπλισμένος και σαπίζει, και την ίδια ώρα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ δίνονται σε μεγαλοεργολάβους για την εξόρυξη.

Το ίδιο συμβαίνει και στην απαξίωση του εργοστασίου της Λάρυμνας όπως π.χ του μηχανουργείου που μπορεί να προσφέρει αναγκαίες τεχνικές εργασίες, γρήγορα και με χαμηλό κόστος, το έχουν όμως απαξιώσει προμηθευόμενοι ανταλλακτικά και εργασία από μεγαλοεργολάβους  και μεγαλοπρομηθευτές με πολλαπλάσιο, εκατομμυρίων ευρώ κόστος. Το ίδιο συμβαίνει και στη μονάδα παραγωγής οξυγόνου που την έχουν εγκαταλείψει για να το προμηθεύονται από την πολυεθνική LIDE και αλλού. Το ίδιο περίπου συμβαίνει σε όλα τα τμήματα και σε όλα τα εργοτάξια της ΛΑΡΚΟ.

Οι επίσημες παρεμβάσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, δείχνουν επιτάχυνση των αντεργατικών - αντιλαϊκών σχεδιασμών για τη ΛΑΡΚΟ . Υπουργοί και διοίκηση της ΛΑΡΚΟ  ανακοίνωσαν την έναρξη εκκαθάρισης εν λειτουργία,  έτσι ώστε να προχωρήσει η παραπέρα ιδιωτικοποίηση, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η σημερινή μαζική συμμετοχή στη σύσκεψη, επιβεβαιώνει ότι οι εξελίξεις μας βρίσκουν προετοιμασμένους και σε αγωνιστική ετοιμότητα, πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, αλλά και όλο το λαό.

Θα επιχειρήσουμε να δώσουμε βασικές πλευρές της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος της ΛΑΡΚΟ και του ορυκτού πλούτου της χώρας, απ' όλες τις κυβερνήσεις.

Είμαστε σίγουροι ότι μέσα από την εμπειρία τους μετά από τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι, μπορούν σήμερα να δουν ότι η διέξοδος για τη ΛΑΡΚΟ δεν βρίσκεται στο ένα ή στο άλλο σχέδιο που προτάσσουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά στον αγώνα για την ακύρωσή τους, σε σύγκρουση με την πολιτική  που θυσιάζει τα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του κέρδους.

Μια σύντομη αναδρομή στην πορεία της επιχείρησης

Η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων στην περιοχή που δραστηριοποιείται το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα Φθιώτιδας καταγράφεται από το 800 π.Χ., αναφορά γι' αυτό κάνει στα γραπτά του και ο Παυσανίας.

Στα τέλη του 1800, έχουμε την εκμετάλλευση των μεταλλείων από διάφορες εταιρείες εξόρυξης όπου εξάγουν στην Ευρώπη μετάλλευμα.

Το 1912 ανακαλύφθηκε ότι μέσα στο μετάλλευμα υπήρχε νικέλιο και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το μετάλλευμα γινόταν εξαγωγή από τις κατοχικές δυνάμεις στη φασιστική - ναζιστική Γερμανία. Μετά τον πόλεμο τα δικαιώματα των μεταλλευμάτων παραχωρήθηκαν στον Μποδοσάκη, όπου το 1963 δημιουργεί, σε συνεργασία με το μονοπώλιο της «Kroup», το πυρομεταλλουργικό εργοστάσιο παραγωγής σιδηρονικελίου, την ΛΑΡΚΟ .

Τις δεκαετίες του '60 και του '70 η ΛΑΡΚΟ αναπτύσσεται ραγδαία αποδίδοντας τεράστια κέρδη στο ίδρυμα Μποδοσάκη. Το1983, εφόσον το ίδρυμα Μποδοσάκη έχει αφήσει απλήρωτα θαλασσοδάνεια και ΔΕΗ, εγκαταλείπει την ΛΑΡΚΟ και αυτή περνά, μέχρι το 1986 στις τράπεζες, δίνοντας σε αυτές τεράστια κέρδη, παίρνοντας πίσω, 4 φορές τα θαλασσοδάνεια που είχαν δώσει στο Μποδοσάκη.

Το 1986 η ΛΑΡΚΟ περνά στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και εκκαθαρίζεται εν λειτουργιά  κάνοντας απολύσεις εργαζομένων. Η εκκαθάριση αυτή δεν έχει κλείσει μέχρι σήμερα.

Το 1989, με 100 εκατομμύρια δραχμές κεφάλαιο εκκίνησης από το κράτος (τα μοναδικά χρήματα που έχει πάρει η ΛΑΡΚΟ από το κράτος), δημιουργεί τη Γενική Μεταλλευτική & Μεταλλουργική ΛΑΡΚΟ ΑΕ (νέα ΛΑΡΚΟ ), με μετόχους το κράτος, τη ΔΕΗ και την Εθνική Τράπεζα.

Στην ΛΑΡΚΟ διορίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και σε συνεργασία με αυτές, έχουν σταθερό προσανατολισμό την υπηρέτηση των συμφερόντων ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων.

Η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική βιομηχανία στην Ευρώπη που παράγει FeNi (σιδηρονικέλιο) με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας. Καλύπτει το 6% των αναγκών της Ευρώπης και το 3% παγκόσμια.

Η ΛΑΡΚΟ εκμεταλλεύεται το σύνολο των νικελιούχων μεταλλευμάτων της χώρας μας. Έχει εργοτάξια εξόρυξης μεταλλεύματος και δικό της βαρύ εξοπλισμό στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα, στην Εύβοια, στην Καστοριά. Επίσης στην κατοχή της έχει και λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια Κοζάνης.

Η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων νικελίου της Ευρώπης. Το νικέλιο που παράγει η ΛΑΡΚΟ περιέχει μεγάλο ποσοστό κοβαλτίου, σχεδόν καθόλου άνθρακα  και για τον λόγο αυτό,  κατατάσσεται στα ποιοτικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η παραγωγή της ΛΑΡΚΟ καλύπτει τις ανάγκες μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε πρώτη ύλη για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, που χρησιμοποιείται στην κατασκευή βιομηχανικών μηχανών παραγωγής, στις κατασκευές, στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην πολεμική βιομηχανία, σε εργαλεία ιατρικής, κατασκευή οικιακών συσκευών κ.α.

Η χώρα μας έχει επίσης κοιτάσματα χρωμίου, όπου μαζί με το νικέλιο μπορούν να παράξουν ανοξείδωτο χάλυβα. Το 1982 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία πείραμα στη ΛΑΡΚΟ παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα. Ωστόσο, στο πλαίσιο των πολιτικών της τότε ΕΟΚ, δεν προχώρησε στη δημιουργία αντίστοιχης μονάδας παραγωγής.

Μεγάλες δυνατότητες που υποτάσσεται στα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η ΛΑΡΚΟ όλα τα χρόνια πουλά το σιδηρονικέλιο FeNi σε ξένους ομίλους. Αυτοί παράγουν ανοξείδωτο χάλυβα και κερδοφορούν. Στη συνέχεια μεγαλοπρομηθευτές τον εισάγουν στη χώρα μας μοσχοπουλώντας τον.

Οι πελάτες της ΛΑΡΚΟ πληρώνουν μόνο το 20% από το FeNi που παίρνουν. Πληρώνουν μόνο το Ni (νικέλιο) σε τιμή που καθορίζεται από το LME του Λονδίνου. Το Fe (πρωτογενής σίδηρος), που αποτελεί σχεδόν το υπόλοιπο 80% του προϊόντος, δεν το πληρώνουν. Δεν πληρώνουν επίσης και το 4% κοβάλτιο που έχει τριπλάσια αξία από το σύνολο του προϊόντος.

Μια περίοδο, επί Μποδοσάκη στη ΛΑΡΚΟ , σε ένα κομμάτι της παραγωγής, γινόταν διαχωρισμός του σιδηρονικελίου με τη μέθοδο της ηλεκτρόλυσης βγάζοντας 100% νικέλιο. Σταμάτησε όμως, στο πλαίσιο και πάλι των πολιτικών της τότε ΕΟΚ.

Επίσης η ΛΑΡΚΟ παράγει μεγάλη ποσότητα υποπροϊόντος που ονομάζεται «σκουριά» από τα Ηλεκτροκάμινα, που θα μπορούσε να αξιοποιεί μόνη της, μέσα από διάφορες εφαρμογές που καταγράφουν μελέτες. Από αυτή, ένα 12% το πουλά σε εξευτελιστικές τιμές σε μονάδες παραγωγής υλικού αμμοβολής και την υπόλοιπη τη ρίχνει στη θάλασσα πληρώνοντας εφοπλιστές για τη μεταφορά της στον Ευβοϊκό κόλπο. Τέλος, πουλά και το 100% της σκουριάς μεταλλακτών σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ θα μπορούσε και αυτή να αξιοποιηθεί σε διάφορες εφαρμογές σύμφωνα με μελέτες που έχουν δημοσιευθεί.

Είτε η ΛΑΡΚΟ ανήκε στον Μποδοσάκη, είτε στις τράπεζες, είτε στο κράτος, σταθερά κερδισμένοι είναι οι πελάτες της. Διαχρονικά παίρνουν το σιδηρονικέλιο ως πρώτη ύλη, παράγοντας τεράστια υπεραξία μέσα από την παραπέρα επεξεργασία, δημιουργώντας Ανοξείδωτο Χάλυβα, αξιοποιώντας τα υπόλοιπα στοιχεία του προϊόντος που τους παρέχονται δωρεάν (σίδηρο, κοβάλτιο).

Κερδισμένος ήταν ο Μποδοσάκης. Του παραχωρήθηκαν βουνά, κάμποι και θάλασσα, επιδοτήσεις και ευνοϊκές τιμές σε ΔΕΗ, θαλασσοδάνεια, έβγαλε δισ., δεν πλήρωσε τίποτα.

Κερδισμένοι είναι όλοι αυτοί που κρύβονται με την κάλυψη των αστικών κυβερνήσεων πίσω από την «παλιά» ΛΑΡΚΟ που εκκαθαρίζεται μέχρι σήμερα και διαχρονικά τραβάνε μεγάλα ποσά, εκατομμυρίων ευρώ, από τη ΛΑΡΚΟ .

Κερδισμένοι είναι οι μέτοχοι της ΛΑΡΚΟ, που ό,τι και να γίνει, χωρίς να έχουνε δώσει μία δεκάρα, έχουν κέρδη. Αυτοί είναι κερδισμένοι και ως πάροχοι της ΛΑΡΚΟ . Η ΛΑΡΚΟ δεν έχει ούτε ένα ληξιπρόθεσμο δάνειο προς τη μέτοχο Εθνική. Διαχρονικά όμως  μεγάλα δάνεια η ΛΑΡΚΟ τα έπαιρνε από τη μέτοχό της,(Εθνικη), με πολύ μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό της αγοράς.

Με τη ΔΕΗ συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Από το 1989 έως και το 2006 η ΛΑΡΚΟ πλήρωνε πολύ πιο ακριβά το ρεύμα από ό,τι πλήρωναν άλλες ενεργοβόρες, μεταξύ αυτών και ανταγωνίστριες προς τη ΛΑΡΚΟ εταιρείες της χώρας μας και, παρ' όλα αυτά, η ΛΑΡΚΟ μέχρι το 2006 είχε μικρό και διαχειρίσιμο χρέος προς τη ΔΕΗ. Το 2006, με παρέμβαση της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το ήδη αυξημένο τιμολόγιο της ΔΕΗ προς τη ΛΑΡΚΟ διπλασιάζεται. Η ΛΑΡΚΟ συνεχίζει να πληρώνει εκατομμύρια ευρώ για την παροχή ρεύματος από τη μέτοχο της και παράλληλα χρεώνεται άλλα τόσα. Μέσα από τέτοιες ενέργειες η ΛΑΡΚΟ έχει συσσωρεύσει 300 εκατομμύρια χρέος στη ΔΕΗ και εμφανίζεται ζημιογόνα.

Βήματα στην πορεία της ιδιωτικοποίησης. Το πρόστιμο «των κρατικών ενισχύσεων» και το χρέος στην ΔΕΗ είναι στημένα.

Το 2009 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ , αλλά γίνονται εκλογές και δεν προλαβαίνει. Έρχεται το ΠΑΣΟΚ και με το πρώτο μνημόνιο, η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ γίνεται μνημονιακή δέσμευση.

Στη συνέχεια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας περνάει τις μετοχές του Δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ και παράλληλα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού επιβάλλει το πρόστιμο των 136 εκατομμυρίων ευρώ, διότι το κράτος, ως μέτοχος της ΛΑΡΚΟ , έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και μπήκε εγγυητής σε δάνειο που το έχει αποπληρώσει η ΛΑΡΚΟ .

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βγάζει σχέδιο - απόφαση ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ σε 3 κομμάτια, το λεγόμενο σχέδιο «τριχοτόμησης». Με βάση αυτό το σχέδιο - απόφαση, με έναν διεθνή διαγωνισμό θα ιδιωτικοποιηθούν το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα μεταλλεία της Βοιωτίας. Με άλλο διεθνή διαγωνισμό θα ιδιωτικοποιηθούν τα λιγνιτωρυχεία, κομμάτι από τα μεταλλεία της Εύβοιας και τα μεταλλεία Καστοριάς. Όλα τα χρέη της σημερινής ΛΑΡΚΟ και οι εργαζόμενοι θα μεταφερθούν στο κομμάτι μεταλλείων της Εύβοιας, όπου πουλώντας μετάλλευμα στη ΛΑΡΚΟ και σε τρίτους θα εκκαθαρίζουν τα χρέη. Εφόσον εκκαθαριστούν τα χρέη, μετά θα γίνει διεθνής διαγωνισμός και θα πουληθεί και αυτό. Η απόφαση του υπουργείου στις 04/12/2019, κινείται σε αυτό το δρόμο.

Το σχέδιο τριχοτόμησης της ΛΑΡΚΟ δεν είναι η αιτία, αλλά το εργαλείο για να περάσουν οι σχεδιασμοί τους.

Παράλληλα με όλα αυτά, «τρέχει» το σχέδιο ανάδειξης της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, που «ακουμπάει» και τη ΛΑΡΚΟ . Η τριχοτόμησή της θα διευκολύνει ακόμα περισσότερο την ένταξή της σ' αυτόν τον σχεδιασμό.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στην περιοχή της Λάρυμνας, με πρόσχημα ότι «η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται αυτόνομη Ενέργεια για να είναι κερδοφόρα», παρουσιάζεται ενδιαφέρον για την κατασκευή μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με λιθάνθρακα, με καύση σκουπιδιών και βιομηχανικών αποβλήτων, αλλά μετά από κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής δεν προχωρούν.

Στη συνέχεια η ΛΑΡΚΟ μαζί με τα ΕΛΠΕ δημιούργησε τη θυγατρική «ΛΑΡΚΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ», όπου έχει άδειες για τη δημιουργία φωτοβολταϊκού πάρκου 1.000 MW. Με πρόσχημα ότι «η σκουριά πρέπει να σταματήσει να πέφτει στον Ευβοϊκό», η ΛΑΡΚΟ αδειοδοτήθηκε και κατασκεύασε ΧΥΤΑ. Επίσης, με πρόσχημα ότι «η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται μεγάλο λιμάνι για τα εμπορεύματά της», έχει αδειοδοτηθεί για την προέκταση του λιμανιού της Λάρυμνας.

Η προηγούμενη κυβέρνηση με τις προηγούμενες διοικήσεις, ρύθμισαν σχεδόν όλες τις εκκρεμότητες για να προχωρήσει το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Αναγνώρισε το τεράστιο χρέος στη ΔΕΗ που προκλήθηκε με τον τρόπο που αναφέραμε παραπάνω. Οι προσφυγές των μετόχων για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του εργοστασίου και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις κρατικές ενισχύσεις έχουν τελεσιδικήσει. Από ό,τι διαρρέεται, έτοιμο να κλείσει είναι και το ζήτημα της εκκαθάρισης της «παλαιάς» ΛΑΡΚΟ .

Παράλληλα, η προηγούμενη κυβέρνηση έδωσε έγκριση για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου από το Μαυρομάτι στη Λάρυμνα και κατασκευή υποσταθμού αναδιανομής αυτού με πρόσχημα ότι «θα αξιοποιηθεί στη ΛΑΡΚΟ ». Τέλος, απαξίωσε παραπέρα το εργοστάσιο και τα μεταλλεία, ενώ παράλληλα άνοιξε επαφές με τη μεγαλύτερη εταιρεία στο εμπόριο μεταλλευμάτων, την TELF.

Σήμερα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παίρνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε o ΣΥΡΙΖΑ , με διαδικασίες fast track, προωθεί το σχέδιο - απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτό που έχει ανακοινώσει επίσημα είναι η επανεκκίνηση του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με εκκαθάριση εν λειτουργία και ιδιωτικοποίηση, χωρίς να δεσμεύεται για τη συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ όπως την ξέρουμε.

Είναι γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Κίνα άρχισε να αυξάνει την παραγωγή σιδηρονικελίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τιμές του προϊόντος να μειωθούν σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες. Παγκόσμια, μεταλλουργικά εργοστάσια, όπως η ΛΑΡΚΟ , είτε προσαρμόστηκαν στην εκμετάλλευση πιο πλούσιων μεταλλευμάτων κατά 50% σε περιεκτικότητα από τα ελληνικά, είτε έκλεισαν. Η ΛΑΡΚΟ στο σημερινό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, κινδυνεύει να κλείσει, όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα η επεξεργασία των ελληνικών μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας, αλλά γιατί δεν είναι τόσο κερδοφόρα όσο απαιτεί ο ανταγωνισμός.  Είναι σίγουρο ότι η καθετοποίηση της παραγωγής με την κατασκευή μονάδας ανοξείδωτο χάλυβα μπορεί, ακόμη και στο σημερινό σύστημα, να κρατήσει τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και παράλληλα να προσφέρει εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας με σταθερή εργασία και δικαιώματα.

Μονά - ζυγά χαμένοι οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, ο διαχωρισμός μεταξύ εργοστασίου και μεταλλείων και η «απελευθέρωση» αυτών, σε συνδυασμό με τις προϋποθέσεις που έχουν δημιουργήσει για ενεργειακό κόμβο, οξύνουν ανταγωνισμούς μεταξύ μεγάλων συμφερόντων, που προκαλούν κινδύνους για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά συμφέροντα.

Ήδη μεγάλοι επενδυτές στον κλάδο της Ενέργειας έχουν βάλει πόδι εγκαθιστώντας δεκάδες ανεμογεννήτριες στην περιοχή. Από ό,τι διαρρέεται από επιχειρηματικούς κύκλους, «επενδυτές» από τον κλάδο των μεταλλευμάτων  έχουν βάλει πόδι στην περιοχή της Λάρυμνας καμουφλαρισμένοι ως μέτοχοι στις ιχθυοκαλλιέργειες της περιοχής. Οι αντιθέσεις συμφερόντων είναι μεγάλες και όταν ξεσπάσει η σύγκρουση μεταξύ τους οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα «πληρώσουν τη νύφη».

Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας έχει να προσφέρει δισεκατομμύρια ευρώ ακόμα στο κεφάλαιο. Ο προσανατολισμός στην ηλεκτροκίνηση αυτοκινήτων απαιτεί καθαρό νικέλιο για την κατασκευή μπαταριών, ένα προϊόν που βγαίνει, με μικρότερο κόστος, με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας και σύμφωνα με πετυχημένο πείραμα του Πολυτεχνείου τα μεταλλεύματά μας προσφέρονται. Αν η ΛΑΡΚΟ αποκοπεί από τα μεταλλεία και αν αυτά ιδιωτικοποιηθούν είναι σίγουρη η ληστρική εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων και πιθανή η εκμετάλλευση των υπολοίπων με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα «αρμέξουν» επιλεκτικά τα πλούσια κοιτάσματα που έχουν απομείνει και θα αξιοποιήσουν τις πλούσιες σκόνες που είναι συσσωρευμένες στο εργοστάσιο. Θα εισπράξουν από αυτά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ακόμη. Μετά, όμως, όταν αυτά σε 5 - 10 χρόνια εξαντληθούν, η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ είναι αβέβαιη. Γι’αυτό δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί παραπέρα.

Ιστορία γραμμένη με ιδρώτα, αγώνες και αίμα

Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ και η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων αναδεικνύουν  τις συνειδητές εγκληματικές επιλογές για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας, για τα συμφέροντα των εργαζομένων που τον παράγουν.

Είτε με τη μορφή αρχικά μεταλλεύματος, είτε με τη μορφή σιδηρονικελίου μέσα από την επεξεργασία της ΛΑΡΚΟ , εκατομμύρια τόνοι έχουν εξορυχθεί από το υπέδαφος και έχουν δοθεί ως πρώτη ύλη σε άλλες  χώρες. Είναι ένα προϊόν που δεν αναπαράγεται και από αυτό το προϊόν,  ενώ έχουμε τις δυνατότητες, δεν έχουμε αξιοποιήσει ούτε ένα κιλό στη χώρα μας.

Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ αναδεικνύει ότι τούτος εδώ ο τόπος έχει καταγεγραμμένο ορυκτό πλούτο χιλιάδες χρόνια πριν, αναδεικνύει ότι οι «φτωχοδιάβολοι» που πάτησαν σε αυτόν εδώ τον τόπο έχουν γνώσεις επεξεργασίας του, ριζωμένες χιλιάδες χρόνια πριν.

Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ αναδεικνύει ποιοι κέρδισαν αλλά και ποιοι σταθερά είναι οι χαμένοι.

Από την ίδρυση της ΛΑΡΚΟ έως σήμερα οι νεκροί εργάτες την ώρα εργασίας φτάνουν τους 80. Αν προσθέσουμε τους συναδέλφους που έχασαν τη ζωή τους πριν από τη δημιουργία της ΛΑΡΚΟ, στην εκμετάλλευση των μεταλλείων, στο σύνολο ξεπερνούν τους 100. Οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες είναι διπλάσιοι και πολλές φορές παραπάνω οι σακατεμένοι.

Όλα αυτά τα δισεκατομμύρια πλούτου τα έχει παράξει η εργατική τάξη, με το αίμα της , τον ιδρώτα της και ως «αντάλλαγμα», έπαιρνε και παίρνει, τα ψίχουλα του μικρού μεροκάματου. Οι αγώνες των εργαζομένων, στη ΛΑΡΚΟ , τα επανωτά  θανατηφόρα  εργατικά ατυχήματα, αναδεικνύουν τις συνθήκες εργασίας, το άγχος για να υπάρχει μεροκάματο, την πάλη για να βελτιωθεί αυτό.

Η ιστορία μας είναι η απάντηση στην αλήτικη συκοφαντία που κάνουν για να αποκρύψουν από την κοινή γνώμη το έγκλημα που προωθούν.

Τη δεκαετία του '60 έχουμε την πρώτη οργανωμένη απεργία 65 ημερών στο Ίδρυμα Μποδοσάκη, όπου η εργοδοσία με τους μηχανισμούς την σπάει και διώκει για χρόνια τους πρωτοπόρους αγωνιστές.

Οι εργαζόμενοι παίρνουν τη ρεβάνς το 1977, όπου μετά από 110 μέρες απεργίας, με ατσάλινο θάρρος, αλληλεγγύη, μεγάλες συγκρούσεις, πείσμα για τη νίκη, λυγίζουν τον Μποδοσάκη. Μπαίνουν στο εργοστάσιο νικητές, έχοντας ικανοποιηθεί  τα δίκαια αιτήματά τους.

Το 1979, μετά από το ομαδικό δυστύχημα στη ΛΑΡΚΟ  με έξι νεκρούς, πραγματοποιείται 10ήμερη απεργία και αναγκάζεται ο Μποδοσάκης να υπογράψει πρωτόκολλο - συμφωνητικό ουσιαστικών μέτρων ασφάλειας.  Μετά από αυτό και για 25 χρόνια περιορίστηκαν πάρα πολύ τα θανατηφόρα δυστυχήματα. Άρα μπορούν να παρθούν μέτρα και δεν «φταίει η κουλτούρα των εργαζομένων» που με θράσος λένε.

Το 1986 βγαίνουν στο δρόμο για να μείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και απαιτούν την ανάκληση των 200 απολύσεων που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης. Τα καταφέρνουν. Αν και είχαν από τότε στόχο το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, ο αγώνας το ακυρώνει.

Το 1992 και το 1999 βγαίνουν στο δρόμο ενάντια στη συρρίκνωση της παραγωγής και τις διαθεσιμότητες των εργαζομένων.

Το 2006, 350 εργαζόμενοι στις εργολαβίες, συσπειρωμένοι στο Συνδικάτο Μετάλλου νομού Φθιώτιδας, βγαίνουν στο δρόμο απαιτώντας κατάργηση του σκλαβοπάζαρου. Η κυβέρνηση και η διοίκηση, με την βοήθεια διάφορων φιλοεργοδοτικών,  σπάνε αυτόν τον δίκαιο αγώνα, προχωρούν σε 50 εκδικητικές απολύσεις πρωτοπόρων αγωνιστών.

Μετά από τρία απανωτά θανατηφόρα ατυχήματα τον Αύγουστο του 2008 το εργοστάσιο σταματά να παράγει. Την 1/1/2009 πραγματοποιούνται 120 απολύσεις σε εργαζόμενους από τις εργολαβίες.

Το 2013 οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ απεργούν ενάντια στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση και το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το 2016 εργαζόμενοι στις εργολαβίες συσπειρώνονται στο Συνδικάτο Μετάλλου και διεκδικούν κατάργηση του σκλαβοπάζαρου των εργολαβιών. Αποσπούν 55 ενσωματώσεις - προσλήψεις στη ΛΑΡΚΟ .

Το 2019,  μετά από 12 χρόνια, ανοίγει για πρώτη φορά αγωνιστικά το αίτημα για την υπογραφή Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Με την παρουσία των ίδιων των εργαζομένων στις Γενικές Συνελεύσεις και αποφασιστικότητα να παλέψουν, οι διαπραγματεύσεις έφτασαν στο επίπεδο να κλείσουν συμφωνώντας εργαζόμενοι και διοίκηση. Η παρέμβαση όμως της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά και μετεκλογικά, πάγωσε η υπογραφή της ΣΣΕ.

Η πείρα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ πρέπει να αξιοποιηθεί. Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ τεκμηριώνει ότι , τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας τις καρπώνονται μία χούφτα παράσιτα σε βάρος των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Είτε σκάνε από τα κέρδη είτε γράφουν ζημιές, το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι.

Γι' αυτό η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σήμερα σ' αυτήν την κατάσταση και όχι λόγω «κακών διοικητικών χειρισμών», όπως διακινείται από διάφορες πλευρές για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Άλλωστε, έχουμε δει διοικήσεις και διοικήσεις, πρόσωπα και πρόσωπα, διορισμένα από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν,  διαφορετικά μεν,  πάντα  με τον ίδιο προσανατολισμό  δε. Και είναι πολύ μεγάλο ψέμα ότι, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση είναι το «φάρμακο» για να συνεχιστεί η λειτουργία του εργοστασίου. Ο Μποδοσάκης μας το δίδαξε τι σημαίνει ιδιώτης, όπως δίδαξε ο Νταμπουλάρης και οι Άραβες με τα πετροδόλαρα  στα ναυπηγία, ο Μάνεσης και ο Αγγελόπουλος στις Χαλυβουργίες, ο Σκαλιστήρης, ο Λαναράς, το τσιμεντάδικο Χαλκίδας και ο κατάλογος από κλειστά εργοστάσια που σημαίνει ανεργία, δεν έχει τέλος . Όπως τέλος δεν έχει ο κατάλογος αυτών που λειτουργούν με μισθούς εξαθλίωσης, δικαιώματα δουλείας.

Αυτό που πρωτεύει τώρα είναι να αποκρουστούν τα σχέδια κυβέρνησης - ΕΕ - επιχειρηματικών ομίλων για παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ , όχι για να μείνουν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση, αλλά για να οργανώσουμε τον αγώνα μας και για να τα αλλάξουμε.

 Είναι ανάγκη σήμερα να συντονιστούμε και να αποφασίσουμε το πώς θα απαιτήσουμε να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Να παρθούν εδώ και τώρα ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλεια στην εργασία, εδώ και τώρα να συμμορφωθεί η ΛΑΡΚΟ με τον Κανονισμό Μεταλλευτικών Λατομικών Επιχειρήσεων, εδώ και τώρα να πραγματοποιήσει νέες προσλήψεις καταργώντας το σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών, να μην υπάρχει εργαζόμενος που να κάνει τη δουλειά για δύο, να χρηματοδοτηθεί από το κράτος, να επανδρώσει τα μηχανήματα της και να πετάξει έξω τους μεγαλοεργολάβους, να εργαστεί ο λαός της περιοχής μας, της χώρας μας, να προχωρήσει η κατασκευή μονάδας ανοξείδωτο χάλυβα, να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις, να έχουμε δικαιώματα και να μην είμαστε σκλάβοι. Να γνωρίζουμε ότι μπαίνοντας στην εργασία θα βγούμε και από αυτή ζωντανοί.

Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι συσπειρωθούμε  ατσάλινα γύρω από μία τέτοια προοπτική στον αγώνα μας, αν προσπεράσουμε τα συνειδητά προκλητικά αποπροσανατολιστικά παιχνίδια της διοίκησης και της Κυβέρνησης, που μέσα από αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να ‘χει «ψωμί» ο μηχανισμός τους και να προπαγανδίζει πανελλαδικά  το ψέμα, ότι «στη ΛΑΡΚΟ γίνονται πάρτι και συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι», αν δυναμώσουμε ανυποχώρητα την πάλη για σύγχρονα δικαιώματα, με κριτήριο τις δικές μας ανάγκες και του λαού, τότε, ναι, μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδια στα σχέδια των κυβερνήσεων, να αποσπάσουμε  κατακτήσεις.

Αυτός ο αγώνας συναδέλφισσες και συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες από μόνος  του φωτίζει τη μόνη διέξοδο για τη ΛΑΡΚΟ , διέξοδο που συμφέρει το σύνολο των εργαζομένων και το λαό:

Τη δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα μεταλλευτικής βιομηχανίας όπου παραγωγή θα έχει ως κριτήριο την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Οι εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές έχουν δυνατότητα να καλύψουν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες και η ΛΑΡΚΟ , ως μοναδικός φορέας αξιοποίησης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα και μοναδικός παραγωγός στην Ευρώπη, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια ανάπτυξη.

Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικά αποθέματα χρωμίου που, μαζί με το σιδηρονικέλιο, μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν που μέχρι σήμερα εισάγουμε.

Η αξιοποίηση του ανοξείδωτου χάλυβα, και η μετέπειτα χρήση του ως πρώτη ύλη στη βιομηχανία, μπορεί να καλύψει ένα μεγάλο μέρος λαϊκών αναγκών, παρέχοντας απαραίτητο εξοπλισμό στη βιομηχανία, ιατρικά ήδη, είδη οικιακής χρήσης, υλικό για σύγχρονες κατασκευές, πρώτες ύλες για μεταφορικά μέσα και άλλα.

Ταυτόχρονα, η εκτεταμένη έρευνα επιστημονικού προσωπικού σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς φορείς που κατεύθυνση θα έχουν την επίλυση βιομηχανικών προβλημάτων, μπορεί να οδηγήσει σε νέες εφαρμογές και στη διεύρυνση της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών.

 Αυτή η προοπτική  μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες που ζούμε και προβλήματα όπως η ανεργία με την αύξηση θέσεων εργασίας, μισθούς και δικαιώματα σύμφωνα με τις ανάγκες μας, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής, ασφάλειας και ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων στο περιβάλλον. Είναι η μόνη πρόταση που απαντά στο αδιέξοδο των τιμών του νικελίου, στην «ανταγωνιστικότητα» γιατί οι λαϊκές ανάγκες δεν τελειώνουν ποτέ.

Αυτή η προοπτική  είναι απολύτως αντίθετη και ασύμβατη  με τις ελευθερίες κίνησης των κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τις απαγορεύσεις των κρατικών ενισχύσεων και της γενικότερης πολίτικης της Ε.Ε. Είναι στον αντίποδα της ιδιωτικό - οικονομικής λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Είναι αντίθετη με την περεταίρω ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ η οποία θα επιδεινώσει κι’άλλο την κατάσταση.

 Στο χέρι μας είναι να βαδίσουμε σήμερα σ' αυτόν τον δρόμο, τον μόνο που οδηγεί στην ευημερία για μας και τις οικογένειές μας. Οι εργαζόμενοι στην ΛΑΡΚΟ το 77΄, το 79΄,το 86΄ και μετέπειτα, βγήκαν νικητές γιατί αγωνίστηκαν χέρι - χέρι μαζί με άλλους εργαζόμενους και οι αγώνες αυτοί μεταδόθηκαν σε όλη την χώρα, ήρθαν νίκες για όλη την εργατική τάξη. Αγωνίστηκαν μαζί με τους κατοίκους της περιοχής και από τις νίκες επωφεληθήκαν πιο πλατιά λαϊκά στρώματα, ευημέρησαν και άλλα επαγγέλματα από το εισόδημα των εργαζομένων. Μπορούμε και σήμερα να τα καταφέρουμε, η σημερινή σας  παρουσία μπορεί να αποτελέσει αφετηρία ενός τέτοιου, αναγκαίου, καθαρού,  τίμιου και δίκαιου  αγώνα. 

Προτείνουμε το αποτέλεσμα της σημερινής σύσκεψης, να το πάρετε στους φορείς σας, να το ανοίξετε στα μέλη σας, στις περιοχές σας, και άμεσα να πάμε, όλοι μαζί, με πανκινητοποίηση στα υπουργεία και  στη βουλή να απαιτήσουμε να σταματήσει το έγκλημα.      

Όλοι για έναν και ένας για όλους.

                                          

                                                 Το Διοικητικό Συμβούλιο