Απριλίου 2018



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ

Η περιουσία και οι παραγωγικές δυνατότητες και η προοπτική  της ΛΑΡΚΟ, αποτελούν ένα ακόμη "φιλέτο" του δημόσιου πλούτου και της περιουσίας του εργαζόμενου λαού, που ετοιμάζεται να παραχωρηθεί στο μεγάλο κεφάλαιο και στα επιχειρηματικά μονοπώλια, προκειμένου να διασφαλίσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους.

 Η πολιτική, η διοίκηση και η διαχείριση που άσκησαν στη ΛΑΡΚΟ, εδώ και τρεις δεκαετίες όλες οι  κυβερνήσεις και συνεχίζει η σημερινή κυβέρνηση, ήταν φανερό ότι οδηγούσε στην απαξίωση της εταιρείας.

 Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας, η ΛΑΡΚΟ, λειτούργησε ουσιαστικά προς όφελος των μεγάλων μονοπωλίων του χάλυβα, που έβρισκαν ποιοτική  και φτηνή πρώτη ύλη.  Λειτούργησε με μικροκομματικά κριτήρια στο πεδίο βολέματος  των λεγομένων "γκόλντεν μπόις" και "δικών" μας παιδιών. Αφέθηκε  χωρίς επενδύσεις, χωρίς συντήρηση των εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού, χωρίς προοπτική.

 Η δυσκολία  που προκύπτει  από την μακροχρόνια καπιταλιστική κρίση, η ισχνή ανάκαμψη της οικονομίας και η διαρκής ανάγκη του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται και να "καταβροχθίζει" πλουτοπαραγωγικές πηγές, φαίνεται ότι έφεραν τη ΛΑΡΚΟ στο κατώφλι του ξεπουλήματος και της ιδιωτικοποίησης.

 Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη, έπαιξε η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην υπόθεση των "κρατικών ενισχύσεων" και στην  επιβολή προστίμου από την ΕΕ ύψους 135 εκατομμύρια ευρω. Ωστόσο η απαίτηση του προστίμου από την ΕΕ  δεν ισχύει, στην περίπτωση που η ΛΑΡΚΟ πουληθεί σε ιδιώτη. Με τέτοια μεθόδευση η Ευρωπαϊκή Ένωση, προωθεί  το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ.

 Στο πλαίσιο αυτό είναι ενταγμένη και η επίθεση που γίνεται τα τελευταία χρόνια στους εργαζόμενους, για το ότι δήθεν παίρνουν υψηλούς μισθούς. Η  αλήθεια όμως είναι, ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ είτε προέρχεται από το μόνιμο προσωπικό είτε πολύ περισσότερο από το σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών, αμείβεται με ψυχούλα σε σχέση με την επικινδυνότητα και τις ιδιαιτερότητες της εργασίας που εκτελούν.

 Εντελώς διαφορετική είναι ωστόσο η αλήθεια και η πραγματικότητα γύρω από τις παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και τη σημασία της για την ελληνική οικονομία. Διαθέτει τεράστιο ορυκτό πλούτο, αξιοποιήσιμες εγκαταστάσεις, λιμάνι, άδειες για παραγωγή ενέργειας κ.α., που την καθιστούν μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο είδος της στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο και παράλληλα της προσδίδουν τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες και προοπτικές . 

Δυνατότητες και προοπτικές, που γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, όταν βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων και αξιοποιούνται προς όφελος του λαού.

 Ως Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαμίας, τονίζουμε ξεκάθαρα, ότι ο δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ είναι αδιαπραγμάτευτος. Και στο πλαίσιο αυτό  στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων για:

Ενιαίο Κρατικό Φορέα Μεταλλευτικής Βιομηχανίας με κριτήριο παραγωγής την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Οι εγχώριες πλουτοπαραγωγικής πηγές έχουν δυνατότητα να καλύψουν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες και η ΛΑΡΚΟ ως μοναδικός φορέας αξιοποίησης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα και μοναδικός παραγωγός στην Ευρώπη, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια ανάπτυξη.

Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικά αποθέματα χρωμίου που μαζί με το σιδηρονικέλιο μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν που μέχρι σήμερα εισάγουμε.

Η αξιοποίηση του ανοξείδωτου χάλυβα και η μετέπειτα χρήση του ως πρώτη ύλη στη βιομηχανία, μπορεί να καλύψει ένα μεγάλο μέρος λαϊκών αναγκών, παρέχοντας απαραίτητο εξοπλισμό στη βιομηχανία, ιατρικά ήδη, ήδη οικιακής χρήσης, υλικό για σύγχρονες κατασκευές, πρώτες ύλες για μεταφορικά μέσα και άλλα.

Ταυτόχρονα η εκτεταμένη έρευνα επιστημονικού προσωπικού σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς φορείς που κατεύθυνση θα έχουν την επίλυση βιομηχανικών προβλημάτων, μπορεί να οδηγήσει σε νέες εφαρμογές και στη διεύρυνση της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών.

Η προοπτική αυτή και το συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων, θα πρέπει να συντροφεύουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, κατά του ξεπουλήματος της εταιρείας και της περιουσίας της. Να γίνει δική τους προοπτική. Η δική τους πρόταση για το μέλλον.

 Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαμίας, χαιρετίζει και στηρίζει τις πρωτοβουλίες του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας στη ΛΑΡΚΟ με δικαιώματα και αυξήσεις. Στηρίζει τη συμμετοχή του στην 24ωρη απεργία που έχει προκηρύξει ο κλάδος για τις 25 Απριλίου και καλεί τους εργαζόμενους, μόνιμους και εργολαβικούς να συσπειρωθούν στις τάξεις τους.

 Ταυτόχρονα οφείλουμε να επισημάνουμε στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, το ρόλο και την στάση που κράτησαν τα προηγούμενα χρόνια οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ, ως πλειοψηφία στο επιχειρησιακό σωματείο της Λάρυμνας. 

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο αναπτυξιακό συνέδριο της κυβέρνησης τον Ιούλιο του 17 στη Λαμία, όπου σε συνεργασία με το Εργατικό Κέντρο Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας, εξαπάτησαν τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ. Τους έκρυψαν σε ένα στενό και αφού συναντήθηκαν και τα "βρήκαν" με τον πρωθυπουργό, οι μεν "συνδικαλιστές" της ΛΑΡΚΟ πήραν τους εργαζόμενους και έφυγαν, οι δε "συνδικαλιστές" του ΕΚΠΕΦ μπήκαν στην αίθουσα και έγιναν το ακροατήριο του πρωθυπουργού.

 Όχι στο ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ






Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, γυναίκες

Η 1η Μάη είναι Απεργία, ήμερα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, επιθεώρησης των δυνάμεων μας και εφαλτήριο νέων αγώνων. Τιμάμε τους νεκρούς μας, του Σικάγο το 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του 36, τους διακόσιους της Καισαριανής της πρωτομαγιάς του 44. Τιμάμε όλους όσους έδωσαν την ζωή τους, για να έχουμε δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, με μισθούς που να ικανοποιούν τις ανάγκες μας, σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ελεύθερο χρόνο, κοινωνική ασφάλιση, για να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, σε ένα κόσμο χωρίς πολέμους, προσφυγιά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μιλάει για έξοδο από τα μνημόνια και για «δίκαιη ανάπτυξη». Ετοιμάζεται να ψηφίσει τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης και προετοιμάζει το επόμενο μνημόνιο το οποίο θα πλασαριστεί από τον Αύγουστο ως το «Εθνικό στρατηγικό σχέδιο». Ένα σχέδιο που έχει τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων του κεφαλαίου.

Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το ποιος θα είναι ο ωφελημένος από μια τέτοια ανάπτυξη! Αυτή θα στηριχτεί στα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας, στην καλλιέργεια χαμηλών απαιτήσεων από τη μια και φρούδων ελπίδων από την άλλη που θα μοιράζει απλόχερα η κυβέρνηση. Μόνο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για δουλειά, ζωή με δικαιώματα με βάση την εποχή μας και τις ανάγκες μας.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και του νόθου – διασπαστικού Εργατικού Κέντρου Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας, συνεχίζει τον υπονομευτικό της ρόλο.  

Στήριξε χωρίς καν προσχήματα την κυβέρνηση για να περάσει τα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης, ακόμα και τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας!  Πριν λίγες μέρες έτρεξε στα κρυφά κατά παραγγελία της μεγαλοεργοδοσίας να υπογράψει για άλλη μία χρονιά το πάγωμα των μισθών νομιμοποιώντας τον επαίσχυντο διαχωρισμό σε μισθό 586 ευρώ και τα 511 για κάτω των 25 ετών, για να μην έχει εμπόδια η ανάπτυξη που έρχεται!

 Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων. Είναι ανάγκη να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα με την νέα βάρδια της εργατικής τάξης, να σπάσουμε το απόστημα του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού! ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφτασε στο σημείο να επιλέξει την 1Η ΜΑΗ για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων για χρέη στις τράπεζες και στο δημόσιο ακόμα και για 500 ευρώ! Είναι καθήκον απέναντι στους εργαζόμενους, στην ιστορία του εργατικού κινήματος, τα συνδικάτα να μπουν μπροστά και να κάνουν πράξη το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».

 Η κυβέρνηση, υπηρετεί τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με την αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει.

Ταυτόχρονα προωθεί τα συμφέροντά τους και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, παίρνοντας ενεργά μέρος στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετέχοντας σε πολεμικές νατοϊκές επεμβάσεις ενάντια σε άλλους λαούς, με διακηρυγμένο στόχο τη λεγόμενη “γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας”.

 Η βάρβαρη πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τη συμμετοχή της χώρας στις νατοϊκές επεμβάσεις, με την μετατροπή όλης της Ελλάδας από τον Έβρο ως την Κρήτη σε ορμητήριο των αμερικανονατοικών, σε ένα απέραντο πεδίο βολής!

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας μπλέκει όλο και πιο πολύ στον καυγά των μονοπωλίων για το μοίρασμα των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Έχει τεράστιες ευθύνες, αποδείχτηκε το μεγαλύτερο πλυντήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού! Όχι μόνο διατηρεί και αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, αλλά μέσα σε μόλις δύο χρόνια γέμισε την Ελλάδα αμερικάνικες νατοϊκές βάσεις, στην Αλεξανδρούπολη, στον Άραξο, την Ανδραβίδα, το Άκτιο, στην Λάρισα, στην Σύρο! Δεν θα διστάσουν να μπλέξουν το λαό μας σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Απαιτείται επαγρύπνηση από τον λαό. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γειτονικούς λαούς, με τον τούρκικο λαό, τους λαούς των Βαλκανίων.

Την ίδια ώρα μαίνεται για 7ο χρόνο ο πόλεμος στην Συρία, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πολεμούν για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών με τον λαό της Συρίας να βρίσκεται στην δίνη της βαρβαρότητας.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις χρειάζεται να πυκνώσουμε τις γραμμές των συνδικάτων μας, βγαίνουμε στην αντεπίθεση!

Ø Απαιτούμε εδώ και τώρα την απεμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις του ΝΑΤΟ. Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ.  Καμία αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα κατοχυρώνουν!
Ø  Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Να γυρίσουν τώρα πίσω ελληνικά πλοία, αεροπλάνα, στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων.  Απαιτούμε τώρα να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, καμία δαπάνη για νατοϊκούς εξοπλισμούς.
Ø Απομονώνουμε τον εθνικισμό και τους εγκληματίες δολοφόνους ναζιστές της Χρυσής Αυγής από κάθε χώρο εργασίας, από κάθε γειτονιά.
Ø Σύγχρονοι Δούλοι για τα κέρδη των αφεντικών δεν θα γίνουμε!
Ø  Απαιτούμε αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα. Κανένας εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ, κανένας κάτω από 751 βασικό μισθό, κανένας ανασφάλιστος, μέτρα προστασίας υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
Ø Προσλήψεις σε παιδεία, υγεία εδώ και τώρα. Δώστε λεφτά για παιδεία και υγεία όχι για του ΝΑΤΟ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ!






ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαμίας καταδικάζει την πυραυλική επίθεση που εξαπέλυσαν, το πρωί του Σαββάτου, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ – Γαλλία – Αγγλία σε βάρος της Συρίας. Μια επίθεση, που έγινε με την στήριξη και την ανοχή του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που κάνουν... "πως δεν βλέπουν".

 Η συγκεκριμένη επίθεση αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο στο δράμα και το θάνατο που βιώνει ο λαός της Συρίας. Δείχνει ξεκάθαρα πως οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν το χουν σε τίποτα να μετατρέψουν σε κόλαση πολέμου την ευρύτερη περιοχή, προκειμένου να διασφαλίσουν τα κέρδη των εταιρειών πετρελαίου και ενέργειας και των άλλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων.

 Μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, όχι μόνο για τους λαούς της Συρίας και των υπολοίπων κρατών της Μέσης Ανατολής, αλλά και για τον ελληνικό λαό. Ο ενεργειακός πλούτος του Αιγαίου, η διέλευση των αγωγών ενέργειας από τα εδάφη της χώρας μας, η επιθετικότητα της τουρκικής αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης και η εμπλοκή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στα αμερικανικά και νατοϊκά πολεμικά παιχνίδια, διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο σκηνικό για τον εργαζόμενο λαό της χώρας μας.

 Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει μεγάλες ευθύνες. Συνεχίζει την επικίνδυνη πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Διαθέτει για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ βάσεις και τα ευρωενωσιακά και νατοϊκά στρατηγεία που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Έχει μετατρέψει τη χώρα σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο. Η διαχρονική πολιτική της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" υπηρετεί μονάχα τα μεγάλα συμφέροντα και εμπλέκει τη χώρα και το λαό σε μεγάλες περιπέτειες.

 Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαμίας, καλεί τον εργαζόμενο λαό της Φθιώτιδας να καταδικάσει τη νέα επίθεση σε βάρος της Συρίας και να ξεσηκωθεί απέναντι στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία είναι οι πρώτοι που θα θυσιαστούν σε περίπτωση πολέμου αλλά και οι πρώτοι που θα κληθούν να πληρώσουν τις επιπτώσεις ενός "θερμού" επεισοδίου.

 Οι πόλεμοι που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστές στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είναι ξένοι προς τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, που δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους λαούς των γειτονικών χωρών.

 Αυτοί που αποφασίζουν και διατάζουν τους πολέμους, μετατρέποντας τους εργάτες σε "κρέας για τα κανόνια", είναι οι ίδιοι που επιβάλλουν τα μνημόνια και εξαθλιώνουν τους λαούς. Είναι οι ίδιοι βιομήχανοι και τραπεζίτες, που μας θέλουν φτηνούς και χωρίς δικαιώματα εργάτες, που αρπάζουν με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις τη φτωχή λαϊκή περιουσία. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που γεννά φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.

 Τα ταξικά σωματεία και οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να απαιτήσουν το σταμάτημα των βομβαρδισμών στη Συρία και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες. Να απαιτήσουν την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και να απομονώσουν τους εθνικιστές και τους χρυσαυγίτες στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές.

 Απαιτούμε:

ü Καμία ελληνική υποστήριξη στις δολοφονικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών ενάντια στο λαό της Συρίας και αλλού.

ü Να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και στρατηγεία.

ü Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.

ü Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Επιστροφή όλων των στρατιωτικών από τις ευρώ – νατοϊκές αποστολές στο εξωτερικό. 

ü Καμία αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν.

ü Όχι στις πολεμικές δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

ü Αποδέσμευση από ΕΕ – ΝΑΤΟ, με τον εργαζόμενο λαό νοικοκύρη στον τόπο του.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ




Συντάκτης:  Γιώργος Δελιχάς
Η περίπτωση της μεταλλουργικής εταιρείας ΛΑΡΚΟ είναι μια μικρογραφία της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Ελλάδας.
Κακοδιαχείριση, λεηλασία του δημόσιου ορυκτού πλούτου, βόλεμα ημετέρων. Εκμετάλλευση και σακάτεμα εργαζομένων. Ρύπανση του περιβάλλοντος. Χρεοκοπίες. Και βέβαια, ακριβά «δωράκια» για φίλους κι εκλεκτούς, τεράστια κέρδη για λίγες πολυεθνικές.
Τα στοιχεία αυτά χαρακτήριζαν τη ΛΑΡΚΟ τόσο την εποχή που λειτουργούσε ως ιδιωτική εταιρεία (ιδρύθηκε το 1963 από τον Πρόδρομο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη) όσο και την περίοδο που, ως «προβληματική», πέρασε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στον έλεγχο του ελληνικού Δημόσιου. Και είναι αυτά που υπονόμευσαν, σταδιακά, τη βιωσιμότητά της.
Η σύγχρονη ιστορία της εταιρείας διαγράφεται ουσιαστικά από το 1989, όταν ιδρύθηκε η «νέα ΛΑΡΚΟ», για να διαδεχτεί την «παλαιά ΛΑΡΚΟ», η οποία ετέθη σε καθεστώς εκκαθάρισης, στο οποίο βρίσκεται και σήμερα, 30 χρόνια μετά!
Την περίοδο αυτή, η εταιρεία έχει βρεθεί αρκετές φορές αντιμέτωπη με τεράστια οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα, ενώ σε αρκετές ακόμη περιπτώσεις βρέθηκε «μια ανάσα» από το να επιστρέψει στα χέρια ιδιωτών – κάτι που φαίνεται ότι αποτελούσε στρατηγική επιλογή της πολιτικής που ακολούθησε η εταιρεία.
Η περιουσία και η «προίκα»
Eurokinissi
Η ΛΑΡΚΟ είναι μεταλλευτική και μεταλλουργική βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κλάδο της, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με ετήσιο κύκλο εργασιών που ξεπερνά τα 350 εκατ. ευρώ έχει και καθαρά εξαγωγικό χαρακτήρα.
Κατέχει το 7% της ευρωπαϊκής αγοράς στην πώληση νικελίου και το 2-3% σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι μία από τις λίγες εταιρείες του κλάδου με δικές της πηγές μεταλλεύματος.
Το 55,2% των μετοχών της έχει μεταβιβαστεί από το ελληνικό Δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΔ και πλέον στο Υπερταμείο, ενώ το 33,4% των μετοχών κατέχει η Εθνική Τράπεζα και το 11,4% η ΔΕΗ.
Η «καρδιά» της εταιρείας χτυπά στο μεταλλουργικό εργοστάσιο στη Λάρυμνα Φθιώτιδας, όπου απασχολείται και η πλειονότητα των εργαζομένων, που πλέον στο σύνολο των δραστηριοτήτων δεν ξεπερνούν τους 1.200.
Ωστόσο, υπολογίζεται ότι στους έξι νομούς όπου δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ αναπτύσσονται έμμεσα αρκετές ακόμη χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Στη Λάρυμνα βρίσκεται και ο οικισμός που χρησιμοποιείται για τη διαμονή εργαζομένων και χτίστηκε το 1968.
Διαθέτει μεταλλεία με μεγάλα αποθέματα λατερίτη στην Εύβοια, τη Βοιωτία, την Καστοριά και στα Σέρβια Κοζάνης, όπου επίσης διαθέτει και ένα λιγνιτωρυχείο.
Κατέχει, επίσης, είτε ως ιδιοκτησία είτε με τη μορφή παραχώρησης, ένα ιδιόκτητο κτίριο-γραφεία στο Μαρούσι Αττικής, χιλιάδες στρέμματα γης, αδειοδοτήσεις για ερευνητικές γεωτρήσεις, ενώ ιδιαίτερα σημαντικό και με στρατηγική σημασία περιουσιακό στοιχείο θεωρείται και το λιμάνι της Λάρυμνας, για το οποίο έχει λάβει άδεια εκβάθυνσης.
Ιδιαίτερης αξίας είναι επίσης οι αδειοδοτήσεις που έχει λάβει η θυγατρική της ΛΑΡΚΟ, ΛΑΡΚΟ Ενεργειακή, σε συνεργασία με τα ΕΛ.ΠΕ., για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάρκων αρκετών δεκάδων ΜW σε ιδιόκτητες εκτάσεις της ΛΑΡΚΟ στην Καστοριά, την Κοζάνη, τη Φθιώτιδα και τη Βοιωτία, που για πολλούς θεωρείται η σχετικά «άγνωστη» προίκα της εταιρείας.
Αγνωστο, επίσης, είναι σε πολλούς ότι η ΛΑΡΚΟ διαθέτει εγκεκριμένο ΧΥΤΑ στην περιοχή της Λάρυμνας, ο οποίος κατασκευάστηκε για την απόρριψη του υποπροϊόντος της «σκουριάς», χωρίς ωστόσο να έχει ακόμη αξιοποιηθεί.
Η «σκουριά», μάλιστα, ρίχνεται στη θάλασσα και ένα μικρό μέρος των υποπροϊόντων αξιοποιείται.
Μια τεράστια δημόσια περιουσία που, είτε ολόκληρη είτε κομμάτια της, ορέγονται αρκετοί επιχειρηματικοί όμιλοι.
Η σημερινή κατάσταση
Eurokinissi
Σήμερα η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται ακόμη μια φορά μπροστά σε αδιέξοδο. Τα τεράστια συσσωρευόμενα χρέη, κυρίως προς τη ΔΕΗ, ο μη εκσυγχρονισμός των εγκαταστάσεων και η απουσία των απαραίτητων επενδύσεων τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Η κατάσταση αυτή έγινε ακόμη πιο δύσκολη μετά την τελεσίδικη απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων για την επιστροφή των 135 εκατ. ευρώ που έχουν χαρακτηριστεί κρατικές ενισχύσεις.
Πρόκειται για χρήματα που δόθηκαν από το ελληνικό Δημόσιο στη ΛΑΡΚΟ το 2008, το 2009 και το 2011 είτε ως εγγυήσεις για τραπεζικό δανεισμό είτε ως συμμετοχή σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.
Ουσιαστικά, η σημερινή κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ συνοψίζεται στην τελευταία δήλωση του υπουργού Ενέργειας, Γιώργου Σταθάκη, ότι «όλα τα σενάρια πλέον είναι ανοιχτά», βάζοντας με τον τρόπο αυτό στον διάλογο την ιδιωτικοποίηση ή την εμπλοκή στρατηγικού επενδυτή.
Ωστόσο, «όλα τα σενάρια» για τη ΛΑΡΚΟ δεν «ανοίγουν» τώρα. Εχουν ουσιαστικά «ανοίξει» από το 2008, όταν οι τότε σκέψεις και ενέργειες για πώληση της εταιρείας σταμάτησαν λόγω των εκλογών του 2009.
Αντίθετα, περιορισμένο ήταν το «εύρος» των σεναρίων την περίοδο 2012-2014, όταν πάλι υπό την πίεση της υπόθεσης των κρατικών ενισχύσεων είχε προκριθεί ως μονόδρομος η πώληση της εταιρείας.
Τότε, μάλιστα, υπήρξαν και τα σενάρια της διχοτόμησης ή και τριχοτόμησης της εταιρείας, με την όλη διαδικασία να επικροτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία φυσικά στην περίπτωση πώλησης της εταιρείας σταματούσε να θέτει ζήτημα επιστροφής των 135 εκατ. ευρώ των κρατικών ενισχύσεων.
Βέβαια, προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ υπήρξαν τόσο την περίοδο 1998-1999 όσο και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 – οι ορέξεις του ιδιωτικού κεφαλαίου για δραστηριότητες της ΛΑΡΚΟ είναι υπόθεση αρκετών ετών.
Η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού για το μέλλον και τη βιωσιμότητα της επιχείρησης στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών αποτελεί ουσιαστικά το υπόβαθρο για τη σημερινή τραγική κατάσταση.
Ουδέποτε έγιναν ουσιαστικές παρεμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων, τη βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας και των συνθηκών εργασίας και ασφάλειας, την ανάπτυξη της παραγωγής μέσα από την καθετοποίηση που θα έφτανε ώς την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, την προστασία του περιβάλλοντος.
Η εταιρεία λειτουργούσε ουσιαστικά με γνώμονα την τροφοδοσία των μονοπωλίων του ανοξείδωτου χάλυβα με πρώτη ύλη και την εξυπηρέτηση της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας.
Εχει, ωστόσο, ιδιαίτερη σημασία να σταθούμε σε ορισμένα χαρακτηριστικά αλλά και κομβικά σημεία, τα οποία ειπώθηκαν στη Βουλή από τον υπουργό Γιώργο Σταθάκη πέρυσι τον Αύγουστο, που, όμως, είναι γνωστά εδώ και χρόνια στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και ειπωμένα σε ΜΜΕ, συνέδρια και ημερίδες.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της «υπόθεσης Θανασούλα», όπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 έγινε προπώληση της παραγωγής της ΛΑΡΚΟ με τιμές κατά πολύ χαμηλότερες από την τιμή που έπιασε το νικέλιο στο Χρηματιστήριο, η οποία είχε φτάσει ακόμη και τα 52.000 δολ. ο τόνος.
Ταυτόχρονα, υπήρξε αύξηση του κόστους παραγωγής, αποτέλεσμα η εταιρεία να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις της.
Αυτό οδήγησε λίγα χρόνια μετά στο σπάσιμο του συμβολαίου προπώλησης και την πληρωμή σχετικής ρήτρας. Ομως και τότε η εταιρεία βρέθηκε χαμένη, καθώς η τιμή του νικελίου στο Χρηματιστήριο κατρακύλησε στα 8.500 δολ. ο τόνος.
Επιτεύχθηκε έτσι ένα σπάνιο ρεκόρ: η ΛΑΡΚΟ έχασε και στην άνοδο και στην πτώση του Χρηματιστηρίου!
Ενδεικτική επίσης είναι η περίοδος διοίκησης Σκρέκα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 2000, η οποία έμεινε γνωστή ως η περίοδος των golden boys.
Ωστόσο, οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι, το βόλεμα ημετέρων και η αλόγιστη σπατάλη δεν ήταν χαρακτηριστικό μόνο αυτής της περιόδου.
Σε όλα αυτά, αξίζει κανείς να προσθέσει ότι η ΛΑΡΚΟ, μια ιδιαίτερα ενεργοβόρα βιομηχανία, πλήρωνε για πολλά χρόνια πανάκριβα στη ΔΕΗ (έναν από τους βασικούς μετόχους της ΛΑΡΚΟ) το ρεύμα που κατανάλωνε και σε τιμή σχεδόν διπλάσια από τους ανταγωνιστές της (!), κάτι που ρυθμίστηκε πέρυσι, χωρίς όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται σε παγκόσμιο επίπεδο για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και την επίτευξη της επιχειρηματικής ανάπτυξης δεν αφήνουν ανεπηρέαστη τη ΛΑΡΚΟ.
Σε ένα ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον και μέσα σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις, όπως η πρόθεση του Τραμπ για επιβολή δασμών στο εμπόριο χάλυβα με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η ΛΑΡΚΟ δείχνει να συγκεντρώνει πάνω της τα βλέμματα όσο ποτέ άλλοτε.
Σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο και το ότι στο σιδηρονικέλιο που πουλά ως τελικό προϊόν η ΛΑΡΚΟ εμπεριέχεται το χημικό στοιχείο κοβάλτιο, το οποίο χρησιμοποιείται στην κατασκευή μπαταριών λιθίου, επαναφορτιζόμενο ον μπαταριών νικελίου-καδμίου, και θεωρείται ότι το επόμενο διάστημα θα εμφανίσει αυξημένη ζήτηση, εξαιτίας της ανάπτυξης της ηλεκτροκίνησης στα αυτοκίνητα και της αύξησης της χρονικής διάρκειας αντοχής των μπαταριών των κινητών τηλεφώνων.
Στο πλαίσιο αυτό και σε συνδυασμό με την ασφυκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην εταιρεία, η λύση της ιδιωτικοποίησης μοιάζει μονόδρομος.
Μέσα, μάλιστα, από την τελευταία δήλωση του κ. Σταθάκη, φαίνεται ότι και η σημερινή κυβέρνηση εξετάζει πλέον αυτή τη λύση.
Επανέρχονται ουσιαστικά στην επικαιρότητα σενάρια που θέλουν είτε το «σπάσιμο» της εταιρείας και την πώληση των κομματιών της είτε την εκκαθάρισή της εν λειτουργία και την πώληση των «καλών» κομματιών είτε την είσοδο στρατηγικού επενδυτή.
Οι εργαζόμενοι
28/8/2009 Αποκλεισμός του κόμβου Μαρτίνου από εργαζομένους | EUROKINISSI
Την ίδια στιγμή, πάντως, οι εργαζόμενοι, η πλειονότητα των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και ένα μέρος των πολιτικών κομμάτων δεν εγκαταλείπουν την πάγια θέση τού «Οχι στην ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα» και το αίτημα για παραμονή της ΛΑΡΚΟ υπό δημόσιο έλεγχο.
Αφήνουν, μάλιστα, αιχμές προς τη σημερινή κυβέρνηση ότι δεν προχώρησε στην υλοποίηση των εξαγγελιών της για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας και τον εκσυγχρονισμό της ΛΑΡΚΟ, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία της σημερινής κατάστασης.
Στη ΛΑΡΚΟ υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες εργαζομένων: οι μόνιμοι και οι εργολαβικοί, με σχετικά μεγάλη διαφορά στο μισθολογικό κόστος τους.
Ωστόσο, υπάρχουν μισθολογικές διαφορές και ανάμεσα στους μόνιμους εργαζομένους (οι έχοντες παλιές συμβάσεις και οι προσληφθέντες την τελευταία δεκαετία).
Ο «μύθος» των υψηλών αμοιβών αφορά σχετικά μικρό μέρος εργαζομένων με παλιές συμβάσεις.
Προς αυτούς απευθύνονται και οι αιχμές για τη μη εφαρμογή της μνημονιακής οδηγίας για περικοπή 20% στο μισθολόγιο, με τα σωματεία εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ να τονίζουν ότι δεν υπάγονται στο ενιαίο μισθολόγιο, μια υπόθεση που έφερε αντιμέτωπη τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ την περίοδο 2011-2014 με τη Δικαιοσύνη για παράβαση καθήκοντος.
Η μείωση, μάλιστα, του μισθολογικού κόστους φαίνεται να αποτελεί «προαπαιτούμενο» για το μέλλον της εταιρείας.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, ωστόσο, αμείβεται με ιδιαίτερα χαμηλές απολαβές για το είδος, την επικινδυνότητα και τις συνθήκες εργασίας.
Χειρότερες ακόμη είναι οι συνθήκες για όσους εργάζονται στη ΛΑΡΚΟ με το καθεστώς του «σκλαβοπάζαρου» εργολαβιών.
Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα και τα πολύ περισσότερα με σοβαρούς τραυματισμούς, αποτέλεσμα της απουσίας συντήρησης των μηχανημάτων, της χρήσης φτηνών και χαμηλής ποιότητας υλικών αλλά και της εντατικοποίησης της εργασίας, είναι ακόμη μια σκληρή πτυχή της καθημερινότητας των εργαζομένων.
Για όσους, μάλιστα, έχασαν τη ζωή τους και εργάζονταν με το καθεστώς της εργολαβίας δεν προβλέπεται αποζημίωση και στήριξη των οικογενειών τους.
Οι συνδικαλιστές
Επάνω: 20/9/2013 Συμπλοκές εργαζομένων με ΜΑΤ στο Μαρτίνο Κάτω: 29/3/2018 Διαμαρτυρία εργαζομένων στο υπ. Περιβάλλοντος | EUROKINISSI
Η πλειονότητα των σωματείων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που ελέγχεται από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ, αν και επιμένει να χαρακτηρίζει «κόκκινη γραμμή» την παραμονή της εταιρείας υπό δημόσιο έλεγχο και καλεί τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς να θυμηθούν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, δεν δείχνει διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα.
Δείχνει περισσότερο διάθεση συνεννόησης και διαλόγου, σε μια κατεύθυνση παραμονής της εταιρείας σε λειτουργία και διασφάλισης των θέσεων εργασίας.
Μια στάση που όμως καθιστά αμφίβολο το πόσο μπορεί να διασφαλίσει τους εργαζομένους, καθώς μια ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση προβλέπει την πώληση της εταιρείας χωρίς το βάρος των εργαζομένων, εκτός από την περίπτωση όσων βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση.
Την ίδια στιγμή, ένα τμήμα εργαζομένων, μόνιμων και εργολαβικών, που συσπειρώνονται συνδικαλιστικά στο κλαδικό συνδικάτο μετάλλου Φθιώτιδας, προτάσσουν τη διεκδίκηση υπογραφής επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας, που θα προβλέπει νέο οργανόγραμμα, στη λογική του εκσυγχρονισμού της επιχείρησης, την αξιοποίηση της εμπειρίας και της εξειδίκευσης του συνόλου των εργαζομένων, χωρίς εργολαβίες και με πλήρη δικαιώματα.

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.